miracle boys

Był taki maleńki. Niewiele większy od mięśniaka, który rozpychał się tuż obok. Niewiele większy od pomarańczy. Czekałam na niego całe życie. Walczyłam kilka lat. Nie przyjęłam do wiadomości, kiedy w pierwszych tygodniach ciąży poinformowano mnie, że dziecko nie żyje. Nie zgodziłam się na usuwanie. Uparłam się, by czekać. On na szczęście także się uparł - by przetrwać. Kiedy potem przez wiele tygodni kręcił się pod moją skórą, codziennie marzyłam, by móc go przytulić. Spieszyło mi się do tego. Głupia byłam.
Chociaż myślałam, że przedwczesny poród postawił w moim życiu wszystko na głowie, dziś wiem, że właśnie poustawiał na swoim miejscu rzeczy ważne i nieważne. Dni wypełnione strachem i niepewnością nauczyły mnie doceniać każdą sekundę. Pewnie mogłabym się tego nauczyć także w jakiś łagodniejszy sposób, ale nie miałam na tę lekcję żadnego wpływu. Kiedy maleńka dłoń J.J.'a zaciskała się wokół czubka mojego palca, powtarzałam mu przez szybę inkubatora: "kiedyś będziesz silny i zdrowy, silny i zdrowy". Zaklinałam rzeczywistość. Nie pierwszy raz i nie ostatni.
Wierzę w cuda.
Jestem największą realistką, jaką znam. Wszystko biorę na zdrowy rozsądek.
Ale w cuda wierzę.
Bo mnie spotykają.
Jeden z nich za kilka dni skończy 7 lat.


Płakałam w poduszkę, skręcając się w bólu od zakażenia i cesarki, robionej na żywca, płakałam za moim wymarzonym chłopcem, którego nie mogłam wziąć w ramiona, ani nawet przyjrzeć mu się z bliska, nie wiedziałam, czy dożyje następnego dnia, ani czy będzie mi dane chociaż go pożegnać. W tym najgorszym okresie w moim życiu, mówiłam głośno: "będę chciała mieć kolejne dziecko, pozbieram się, przetrwam to, wszystko będzie dobrze, bo chcę, chcę mieć jeszcze co najmniej jedno dziecko i nie dam się losowi zastraszyć". Wszyscy pukali się w głowę. Może myśleli, że zwariowałam w obliczu tragedii, która na mnie spadła tak znienacka. Ale ja wiedziałam, co robię.

Wiedziałam, że muszę walczyć z traumą od razu. Że nie chcę być jej ofiarą. I nie chcę, by jej ofiarą był mój syn. Ten pierwszy, i może kolejny. Że moje macierzyństwo będzie szczęśliwe i odważne.
Wtedy to było marzenie, mrzonka.
Dziś wiem na pewno, że postępowałam słusznie.
Instynktownie, brawurowo, ale słusznie.

Nie jest łatwo zdecydować się na drugie dziecko po wcześniaku. Po związanych z tym doświadczeniach i ciągnących się nieustannie skutkach (odpukać - dziś już niewielkich). Tym bardziej, że moje ciało nigdy nie było szczególnie wyrywne do zachodzenia w ciążę, i trzeba je było mocno stymulować. Ale się uparłam. Tyle miałam w sobie miłości, i siły, i czułości. Jak mogłabym to zmarnować? Jak mogłabym się tym z kimś jeszcze nie podzielić?
I zdarzył się kolejny cud.
Okupiony bólem, strachem, niełatwym początkiem, ale przecież warty każdej ceny. Za drugim razem mogłam też nareszcie toczyć się w ostatnich tygodniach ciąży, przytulać od pierwszych chwil, karmić piersią, być spokojna, nie czuwać non stop i po prostu się cieszyć. Tylko cieszyć.

W naszym domu kolekcjonujemy emocje. W zdjęciach, pamiątkach, opowieściach, w każdym kącie, w rękodziełach, budujemy coś, tworzymy - nasze miejsce na ziemi.
Nasze prywatne cuda.  

 fotoalbum - Instabook