środa, 27 listopada 2013

small changes, big steps

Niedźwiadek zmienia się dosłownie z dnia na dzień. Mam wrażenie, że przestaję za nim nadążać, za to na szczęście nie przestaję się nim zachwycać ;) Doszłam do wniosku (tu wielomamy wybuchną pewnie wyrozumiałym śmiechem), że drugiego dziecka trzeba się uczyć tak samo jak pierwszego i że większość rzeczy jest właściwie tak samo nowa: bo co z tego, że założyliśmy blokady i ochraniacze na narożniki, skoro młody ma swoje trasy, inne niż jego starszy brat i swoje - także inne - fascynacje meblowo-sprzętowe; i co z tego, że włączamy przetestowane kołysanki, skoro gust muzyczny braci też się nieczęsto pokrywa. Mały J.J. na tym etapie dudnił garnkami i szurał Duplo. Niedźwiadek woli miętolić gazety (lub czasopisma, hihi;)), gryźć korki do wanny, okładki książek oraz wspomniane gumowe nakładki na narożniki. Mały J.J. nie dał sobie nigdy założyć kombinezonu (szał czterokończynowy i ogólnie masakra), Niedźwiadek zadowolony z unieruchomienia nie jest, ale nie oponuje. Za to swojej cholery dostał, gdy próbowałam nałożyć mu po-J.J.-owy golfik, co to to nie! Tylko chusteczka albo równie szeroki, co miękki komin. Ile ja się naszukałam, żeby taki znaleźć! Mówię Wam! Albo były za wysokie, albo za drapiące, albo za duże. Ale w końcu trafiliśmy na idealny. W Okaidi. I w dodatku nadaje się do noszenia na obie strony, więc i w kwestii stylowości nie stanowi wyrzeczenia :)
Rychło w czas dostaliśmy też propozycję przetestowania niekapka Umee od Krainy EKOzabawek. Wiecie, że na tym blogu testów jak na lekarstwo, ale ta trafiła w potrzebę. A że kubeczek mogłam jeszcze wybrać fioletowy... :D Design fajny - tu filmik, obsługowo bez zarzutu, faktycznie z niego nie kapie, co jak dobrze wiemy nie jest wcale oczywiste ;) Ale to, co przede wszystkim zwróciło moją uwagę, to ustnik. Wysoki/długi (w zależności od punktu widzenia ;P), sporo dłuższy od tych, które widziałam w innych niekapkach, a przede wszystkim od tego w niekapku przez Niedźwiadka zbojkotowanym. W efekcie ssie się go niemal jak smoka (mamy miękki ustnik, oczywiście, ale z pewnością dokupię z czasem i twardy) i tak samo się go gryzie. Dla Niedźwiadka - idealnie. Nasz kubeczek ma jeszcze osłonkę termoizolacyjną, ale przy tych temperaturach ciepła woda z miodem (miód łagodzi ząbkowanie, serio!) jest ciepła tylko przez jakieś 15 minut dłużej niż w butli. Chociaż nie powiem, żeby z osłonką nie wyglądał fajosko :)
Jeszcze z nowości u nas: w końcu obróciłam ostatecznie siedzenie w wózku Niedźwiadka tyłem do siebie. On ma radochę, ja - czuję się trochę tak, jakbym go odstawiła od cyca :/ Cóż, 'muszę to przerobić' ;)
W najbliższy weekend zaś szykuje się nam mały event, ale o tym opowiem Wam dopiero po fakcie, bo choć zapowiada się ekscytująco i mam lekką tremę, to - po prawdzie - nie wiem, czy ostatecznie będzie w ogóle, o czym opowiadać. W każdym razie trzymajcie kciuki przynajmniej za brak blamażu :P 


sobota, 23 listopada 2013

winter preview

Uwielbiam jesień, ale ta jest jakoś wyjątkowo długa, prawda? W naszej altance wciąż stoją meble ogrodowe, a pomiędzy drzewami parkują J.J.-owe pojazdy. Tymczasem J.J. kategorycznie domaga się śniegu i już planuje wybudowanie z niego Polarnego Ekspresu, podśpiewuje 'Uciekali, uciekali', sięga po książki o pingwinach i bałwankach, wybiera prezenty dla siebie i Niedźwiadka, a dziś zamierza wyciągnąć nas do kina na ratowanie Mikołaja ;) Niesamowite, jak bardzo zaraziłam go świąteczną gorączką, choć sama jej w tym roku jeszcze nie odczuwam. Oj, będzie z niego prawdziwy Christmas-freak :P
 
Póki co, żeby oswoić nieco jego dziecięcą niecierpliwość, wyciągnęłam z jego szafy kilka ubrań w typowo zimowym - ba! właściwie to nawet bożonarodzeniowym - klimacie i zmiksowałam je z tymi jesiennymi. Efekt? Prawdziwe szaleństwo! Zresztą: sami zobaczcie :)

czwartek, 21 listopada 2013

never bored

Nigdy nie potrafiłam się nudzić. Nie wiem, jak ludzie to robią. Kiedy słyszę wyznanie, że ktoś się nudzi, kiwam głową ze zrozumieniem i współczuciem, ale to tylko kurtuazja. Już jako dziecko miałam zawsze milion rzeczy do zrobienia, zamków do wybudowania, książek do przeczytania, fantazji do zrealizowania. Zawsze chciałam dowodzić, być hersztem bandy, kapitanem pirackiego statku, reżyserką w szkolnym teatrze. Lubiłam rozkazywać innym, oj, bardzo to lubiłam. Raz nawet zawisłam za to na drzewie i cud, że się upleciona przez moich podwórkowych kolegów liana dość szybko urwała, bo by było nieszczęście. A tak to tylko ślad ledwo widoczny na mojej szyi został ;)
Nie umiem wyłączyć głowy, choćbym chciała. 
Próbowałam jogi, ale tylko się zdenerwowałam :P
A przy dzieciach to o nudzie już w ogóle mowy nie ma! Znacie to zresztą. Od rana do późnej nocy nie wiadomo raczej, w co ręce włożyć. Prędzej matka zapomni oddychać niż odetchnie, hehe.
Dziś od rana Niedźwiadek zdążył już kilka razy zrobić taki pierdzielnik, że nie obeszło się bez odkurzacza. Że nie wspomnę o rozmieszczeniu zabawek w sposób, zmieniający podłogę w salonie i kuchni w pole minowe. Plus kupki, zupki, ślina wszędzie* i wszystkie moje rzeczy na wysokości półtora metra co najmniej.
Ale nie ma tego złego. Przy okazji rozkminiania swoich świeżo nabytych możliwości motorycznych Niedźwiadek wyciągnął skądś zapomniane już przez nas szablony do malunków sztucznym śniegiem na szybach, zmusił J.J.'a do odkładania Lego na miejsce (dotąd było to po prostu niewykonalne!), mamę do zainwestowania w nowy dywan (z krótką sierścią) i pokrowiec na komórkę (proces trwa...), a tatę do odnoszenia do prania wczorajszych skarpetek. 
Miał też swój udział w wymyśleniu tematyki kolejnego konkursu, który ogłoszę w poniedziałek, a będzie to coś, co wszystkie dzieci potrafią zrobić z mgnieniu oka - BAŁAGAN :D Ot, tak mnie oświeciło przy wybieraniu z włochacza chrupek kukurydzianych ;)



poniedziałek, 18 listopada 2013

preemie

17. października obchodzony jest Światowy Dzień Wcześniaka. Nie świętujemy go. Nie robimy z tego dnia kolejnych urodzin J.J.'a, choć pokusa była. Może tylko zachwycamy się nim trochę bardziej niż zwykle. Jesteśmy trochę bardziej wdzięczni i trochę więcej wspominamy. Bo na co dzień nie jesteśmy do tego zbyt chętni. To był w końcu najbardziej wymagający czas w życiu, największe wyzwanie. 

środa, 13 listopada 2013

autumn's end

Lubię tę jesień. Nawet pomimo slalomu gigant między katarami, kaszlami, gorączkami, zapaleniami uszu i wyrzynaniem się zębów. Nawet pomimo tego, że pierwszego dnia po każdej chorobie, kiedy już tęsknię za świeżym powietrzem i marzę o spacerze, zaczyna padać. Jak na złość. Lubię mimo wszystko. Za to, że jest. Że trwa, jak kalendarz przykazał. Że nie szczędzi złota i słońca, głębokich, nostalgicznych kolorów, serialowych nocy z malinowo-imbirową herbatą, uśmiechów Niedźwiadka, jego pierwszych kroków i coraz szybszego raczkowania. Że obsypała nas kasztanami tak obficie: zrobiliśmy z nich całą rodzinkę, łącznie z Niedźwiadkiem na czworaczkach, psem i babcią w kapeluszu. A jeszcze nam cały koszyk został! Że czasami, kiedy wieczorem zbierałam wysuszone pranie z podwórka, wiatr przynosił z lasku zapach wiosny. Za spacery po okolicznych lasach (Pomponowym Szlakiem :P). 
Oraz oczywiście za jesienne buty, dziergańce, pompony, dresove-love i sezonowe promocje :)


wtorek, 12 listopada 2013

good fellow

Kiedy w rodzinie pojawia się drugie dziecko, nie ma opcji, żeby nie zaszły pewne zmiany w układzie sił. Nawet jeśli wydaje nam się, że jako mamy zrobiłyśmy, co w naszej mocy, by przygotować pierworodnego na rodzeństwo, dobrze wiemy, że nie da się dziecka zaprogramować na miłość bez zazdrości czy poczucia odrzucenia. My-dorośli też nie zawsze lubimy zmiany i nie na wszystkie potrafimy się pozytywnie nastroić, pomimo świadomości, że są nieuchronne lub 'na lepsze'. Dla dziecka każda zmiana to ogromny stres. 
Dlaczego o tym piszę? 
Bo coraz częściej słyszę i obserwuję, jak starszy brat syczy na młodszego tylko dlatego, że tamten miał czelność się urodzić, jak mama z dzieckiem przy piersi mówi do koleżanki 'ten to jest grzeczny, wynagrodzi mi wszystko, bo tamten mój pierwszy to był koszmar' albo do swojego starszego dziecka 'wyjdź, bo karmię'. Więc sobie myślę, gdzie i kiedy ja popełnię błąd. Psychologiem nie jestem, książek o wychowaniu nie czytałam, coś muszę zepsuć, prawda?
I pewnie w końcu coś sknocę.
Ale stan na dziś jest taki, że J.J. jest wspaniałym bratem (ba! ostatnio domagał się, żebym JEMU urodziła jeszcze trzech braci). Chcę wierzyć, że w znacznym stopniu dzięki temu, że od samego początku wrabiam go we WSPÓŁUDZIAŁ.    

piątek, 8 listopada 2013

scary pink

Jak to jest z tym różem, hmm? Może jako mama dwóch chłopaków nie powinnam się w ogóle wypowiadać, ale oczy mam, poczucie estetyki mniejsze lub większe też, no i bloga 'w temacie' :P Wg poradników 'jak nie ubierać dziewczynek' róż jest właściwie kolorem przeklętym. Bo sztampa, bo stereotypy, bo tysiąc-pięćset-sto-dziewięćset innych barw do wyboru, bo niemodnie, niegodnie i w ogóle. Ale skoro tak, to skąd ten zalew różowości na ulicach? Wiecie, co najczęściej słyszę w odpowiedzi na to pytanie? 'Bo córka uwielbia ten kolor, prosi o różowy sweterek/bluzeczkę/czapkę. Niby w imię czego mam dziecku odmówić?' No, racja! W imię czego? 
Zatem drogie mamy dziewczynek, nie odmawiajcie :) Bo to nie kolor sam w sobie jest straszny, tylko przesada - jak we wszystkim. Problem w tym, że znaczna część różowych stylizacji jest jak herbata, posłodzona ośmioma łyżkami cukru - za dużo tego i za słodko. Ale można inaczej. Można różowi dodać pazura, można go zestawić z kolorami bardziej neutralnymi - świetnie się łączy z granatem, szarością, brązem, czernią i ze złotem(!), można wybrać odcień pudrowy, paprykowy, arbuzowy, można poszaleć z fakturą i grafiką. Testujcie, próbujcie. 
A potem wyślijcie mi te stylówki na: ruizpicasso81@gmail.com. Zrobimy z nich Różową Galerię :D


opaska - Mango / sweter - Zara / sukienka - KappAhl / kalosze - Zara

środa, 6 listopada 2013

forest

Pokazywałam Wam już zdjęcia J.J.'a z naszej mini wycieczki do lasu (tu), dziś pora na Niedźwiadka. Wbrew temu, co napisała Marta, Niedźwiadek w lesie to niekoniecznie właściwy człowiek na właściwym miejscu. Przynajmniej na razie. Odkąd bowiem mój 9-miesięczny synek odkrył raczkowanie, wspinaczkę i stawianie pierwszych kroków (z podtrzymywaniem, oczywiście), jakiekolwiek wyjście z nim z domu, obejmujące jazdę wózkiem, stało się prawdziwym wyzwaniem. W sumie mu się nie dziwię. Dopiero co nauczył się przemieszczać, a już się go unieruchamia. Tortura!
Chwilowo sytuację ratują biszkopty, bo jedzący Niedźwiadek to względnie spokojny Niedźwiadek, ale nie wiem, jak długo to potrwa. 
Przy okazji kombinowania, jakby tu dziecku spacerki uatrakcyjnić, zaczęłam eksperymentować z wózkiem. Najpierw obróciłam Niedźwiadka buzią w kierunku jazdy. Nie pomogło, a jeszcze biszkopty wypadały poza pojazd, zanim zdążyłam je złapać. Potem uznałam, że należy pojechać w ciekawe miejsce. Niestety w naszej okolicy ciekawe miejsca oznaczają równocześnie wyjątkowo nierówne podłoże. Po dziewięciu miesiącach testowania wózka, przywykłam już do jego niedoskonałości, w tym do zbytniej giętkości i obrotności przednich kółek, która grozi wywrotką, jeśli kierujący nie ma wprawy ze sprzętem. Ten typ tak ma, myślałam sobie, w końcu jest 'miejski', tak? A wystarczyło przeczytać instrukcję lub... poskarżyć się mężowi! Bo nagle - po tych dziewięciu miesiącach - właśnie podczas owej wycieczki do lasu, gdzie - wiadomo - korzenie, szyszki, dziury, kałuże błota i inne przeszkody - usłyszałam: 
- No, co ty tak dziwacznie jedziesz? Jakimś slalomem? Z tylnych kół startujesz? 
- Bo mi się te przednie kręcą, zakopują, wyginają...
- Przecież to się blokuje! - powiedział Pan Mąż, głęboko zdziwiony moją niewiedzą. Kucnął, klinknął w guziczki nad kółkami i... tadam! Zablokowane.
Oj, matka, matka.

No, ale jak pisałam powyżej, ani las, ani kaczki, ani dzikie tłumy, ani tata, ani babcia, ani patyki - nic nie pomaga na wózkowe zniecierpliwienie Niedźwiadka. Może Wy znacie/macie jakieś niezbyt tajne sposoby?


poniedziałek, 4 listopada 2013

J.J.'s choise

Jakiś czas temu pewna stacja, której nie wymienię, wyemitowała program o modzie dziecięcej. Taki dziesięciominutowy koszmarek, totalnie nieprofesjonalny, nierzetelny, z błędem na błędzie (dla przykładu Szafeczka była w nim Szafiareczką, a Makóweczki blogiem o trzech córkach!). To, że prowadzące się nie przygotowały, to jedno, ale to, jakie farmazony plotły o dzieciach w ogóle... Dowodem na to, że mamy swoje maluchy przebierają wbrew ich woli, miał być fakt(?), że 'małe dzieci dzieci praktycznie nic nie mówią, a starsze coś tam mówią, ale też niewiele'!
Hahahahahahahahaha.
Toż nawet Niedźwiadek potrafi mi dobitnie zakomunikować, że nie będzie nosił śliniaka, szalika, skarpetek* (*niepotrzebne skreślić), a J.J. niejednokrotnie oznajmia swoje upodobania każdemu w promieniu dwóch kilometrów. Spróbujcie ubrać dziecko w cokolwiek wbrew jego woli. Ciekawa jestem, jakby się taki eksperyment zakończył. 
To oczywiście nie oznacza, że J.J. szykuje sobie ubrania sam, ale nie zakładam mu niczego, czego nosić nie chce, nawet jeśli dana rzecz mi samej bardzo się podoba. Dorastanie i tak jest dla niego i dla mnie wyzwaniem, powodów do sporów jest coraz więcej, robienie kwestii z ciucha byłoby głupotą z mojej strony, tak sądzę. Więc jego 'nie' to dla mnie 'nie', i już. Bez dyskusji. Coraz częściej też pozwalam mu wybierać, co założy. Proponuję mu dwie pary butów, albo dwie czapki, albo dwie pary spodni, a on podejmuje decyzję. Bardzo to lubi. Miewa także swoje ulubione rzeczy, które chciałby nosić bez przerwy, więc jeśli pogoda pozwala, pozwalam mu również na to. Przez ostatnie pięć dni były to: czapka od naszej Sweterkowej Cioci i płaszczyk z Zary. Ogromną wagę przywiązuje teraz do spodni. Pewnie dlatego, że jest aktywny jak nigdy i wykonuje akrobacje dosłownie przy każdej okazji. Spodnie muszą więc być miękkie i superwygodne. Jeśli nie może w nich zrobić wymachu nogą na wysokość głowy, nie założy ich. Jeśli nie może w nich zrobić szpagatu, nie założy ich. Jeśli nie da się w nich zrobić kilkumetrowego ślizgu - tak samo. Moim priorytetem stała się tym samym niezniszczalność tychże spodni :)

A jakie są ubraniowe zafiksy Waszych dzieci i jak to jest u Was z kompromisami?