set free

To miał być post z gatunku lekkich. W 100% ciuchowy. Ale od kiedy wybuchła 'afera paznokciowa' (tu vs. tu) nie daje mi spokoju jedno pytanie: dlaczego my-matki tak się boimy?

Pamiętam, że kiedy miałam 15-16 lat, mój tato uznał, że jestem już wystarczająco dorosła, żeby przyjeżdżać do niego sama, czyli sama się wyprawiać autobusem lub pociągiem i spędzać w tymże środku lokomocji dwie godziny bez opieki dorosłego. Kiedy moja siostra była w tym wieku, ten sam tata przekonywał ją i mnie, że samotne podróże są absolutnie nie do pomyślenia, bo w pociągach i autobusach dosłownie roi się od pedofilów i innych dewiantów. 

Ok, czasy się zmieniły. Nasze dzieci nie biegają z kluczami na szyi, nie chodzą same do przedszkola, a przedszkolaki nie chodzą same do sklepu za rogiem (ja chodziłam po zakupy i do biblioteki dziecięcej po przeciwnej stronie ulicy, mając lat 6, a od pierwszej klasy podstawówki jeździłam sama tramwajem do szkoły, z tym słynnym kluczem). Nie wiem, w którym momencie uznaliśmy, że to niebezpieczne, ale tak się stało i chyba nie da się tego mechanizmu odwrócić. Przypuszczam jednak, że owo stwierdzenie, którego sama użyłam 'czasy się zmieniły', tak naprawdę nie dotyczy 'czasów', a naszych głów. Bo świat - poza postępem technologicznym, medycznym itd. - wcale się tak bardzo nie zmienia. Te same niebezpieczeństwa istniały i wtedy, kiedy my byliśmy dziećmi. Te rozpędzone samochody i podejrzane typy. Istniały dewiacje i ludzie, nadający znaczenia rzeczom bez znaczenia. Ale nie było mediów masowych, żywiących się nimi jak osły sianem. Prawda? A jako dziennikarka muszę Wam uchylić rąbka zawodowej tajemnicy: zjawisko sprzedaje się lepiej niż wyjątek. Dlatego z każdego przypadku media starają się zrobić coś na dużą skalę, na siłę szuka się podobieństw i w ten właśnie sposób, kiedy trafi się 'psychiczny', za chwilę 'psychiczni' okazują się niemal wszyscy.  

Świadomość zagrożeń - to jedno. I naszym zadaniem jako rodziców powinno być przygotowanie dzieci do bronienia się przed nimi, uczulanie, uczenie, ostrzeganie. To samo - bez pomocy środków masowego przekazu - robili przecież nasi rodzice. Bo to jest naturalna sprawa i kolej rzeczy. Ale zupełnie czym innym jest pozwolenie wszechobecnemu przekazowi na rozbudzanie w sobie, a zaraz potem w naszym dziecku lęku przed światem, rodzaju paniki. Moim zdaniem to najprostsza droga do absurdu. Załóżmy, że zabraniam córce (pomimo tego, że ona robi to dla zabawy, w żadnym innym celu) malowania tych nieszczęsnych paznokci z obaw - moich! - przed potencjalnym, czającym się gdzieś pedofilem. Zabraniam, kiedy ma lat 2, 5, 8, 16... Kiedy ma 16-18 lat okazuje się, że jako odpowiedzialny rodzic też pozwolić nie mogę, bo zagrożeń pojawia się coraz więcej. Teraz zamiast pedofilów są to wszyscy mężczyźni, którzy 'myślą tylko o jednym' i z całą pewnością widzą w mojej córce 'obiekt seksualny'. Ba! Nie tylko dorośli mężczyźni. Jej rówieśnicy też stali się niebezpieczni. Hormony buzują. Kto wie, co przyjdzie im do głowy. Może lepiej niech moja córka nie wychodzi z domu...

Oczywiście teoretyzuję, ale chcę pokazać, jak łatwo można zatracić granicę między roztaczaniem rozsądnego parasola bezpieczeństwa a czymś na kształt manii prześladowczej. Nam-matkom szczególnie łatwo, bo bezgranicznie kochamy i jednym z naszych życiowych celów jest właśnie ochrona naszych dzieci. Przed całym złem tego świata. Ale może najlepszą receptą na tę ochronę nie jest straszenie czy nadawanie dodatkowych znaczeń czemuś, co ich w punkcie wyjścia nie ma, a właśnie pozwolenie na eksperymenty pod naszym czujnym okiem. 

Ja alkoholu i papierosów spróbowałam właśnie w domu, w obecności rodziców. Powiedzieli: 'chcesz, spróbuj, skoro jesteś ciekawa', a potem zapytali o wrażenia. Rozmawialiśmy o tym, ale nie robi z tego wielkiego halo. Wierzę, że właśnie dlatego nigdy się tym 'halo' nie stało.

Kiedy Niedźwiadek bawił się wczoraj na schodach, kilka razy usłyszałam od mijających nas osób: 'Pani go trzyma'. W odpowiedzi tylko się uśmiechałam. Nie chciało mi się tłumaczyć każdemu z osobna, że nie nauczy się pokonywać takiej przeszkody jak schody, jeśli nie spróbuje, że ja jestem cały czas na wyciągnięcie ręki i nie ma nawet opcji, żeby się uszkodził, bo łapię go w ułamku sekundy i że przede wszystkim zdobywanie kolejnych stopni samodzielności to dla niego największa frajda.

Więc mój apel jest taki: dajmy dzieciom trochę wolności. 

Śrubujmy im w innych kwestiach, tych priorytetowych. 

top - F&F plus iksiki by mama (wzorowany na kolekcji ss14 Bobo Choses)

baggy - Mamuka

kaszkiet, gumiaki - F&F