strong enough

Lubię zgrywać heroskę. Mam taką przypadłość, wiem o niej - i to jest pierwszy stopień do pracy nad sobą, ale fakt, że darzę ją znaczną akceptacją, pracę tę odsuwa na tak zwane 'wieczne nigdy'. Jak pewnie większość z Was pamięta, długo byłam ofiarą i to chyba właśnie tak działa, że jak się nagle poczuje ten power, tę moc w sobie, to ciężko z tego zrezygnować choćby na moment. Bo tak fajnie mieć kontrolę, takie to przyjemne - wszystko wiedzieć, nad wszystkim czuwać i wszystkim sterować. Ehe. Do czasu. 

Moja najbliższa rodzina (rodzice, rodzeństwo, dziadkowie itd.) mieszka 500 kilometrów ode mnie. Podobnie jak większość przyjaciół. Więc choćby tylko z przyczyn geograficznych pomocą służyć nie mogą. Tu, na miejscu zaś chłopaki moje nie posiadają cioć, nawet przyszywanych, które mogłyby się nimi w razie konieczności zająć (jedna z sióstr Pana Męża pracuje, druga - ma półrocznego synka). Nigdy nawet przez 2 minuty nie byli pod opieką niani, ba! nie byli nawet pod opieką pani w placówkach paraprzedszkolnych czy na salach zabaw. Zdarza się, choć niezmiernie rzadko (po części wynika to z mojej decyzji, a po części z tego, że jestem - logicznie - na szarym końcu za córkami, rodzicami i siostrami), że zostają z babcią (mamą Pana Męża), ale nie jest to sytuacja komfortowa. Pomimo całej mojej miłości fajnej synowej do fajnej teściowej nie potrafię zachować wówczas spokoju. Bo mama Pana Męża zrobi w domu wszystko: pranie, prasowanie, podlewanie i podcinanie kwiatków, obiad itd., a chłopaki w tym czasie - samopas. I to mi nie odpowiada. Ale uwagi też zwrócić nie wypada. Bo przecież teściowa pomaga. I jest de facto JEDYNĄ osobą, którą do tej pomocy mam. 

Gdzie jest Pan Mąż spytacie? Ano tam, gdzie większość mężów. W pracy. I chwała mu za to! Dopóki chorują chłopcy i ogarniam w pojedynkę ich terminy wizyt i badań, rozpiskę dawkowania lekarstw, diety, humory, potrzeby i zachcianki od świtu do późnego wieczora (ogarnianie domu, pracy zawodowej w domu oraz - a jakże - rzeczy Pana Męża pominę tu z grzeczności wobec niego milczeniem), sytuacja nie jest lekka, ale do zniesienia. Kiedy choruję ja - zaczyna się dramat. 

Na szczęście ja nie choruję. No, gdzie?! Po części pewnie dlatego, że lubię być heroską. Może też trochę dlatego, że sama sobą doskonale manipuluję (z tytułem magistra retoryki to nietrudne :P). Ehe. Do czasu. Vol.2.

'Ciało zna odpowiedź', taka prawda. Nawet jeśli się sto razy skutecznie oszukam, to ono mi te wszystkie razy przy sto pierwszej próbie wypomni. Przegrzeją się styki, przebierze miarka. I coś, co powinno być zwykłym przeziębieniem, zamieni się nagle w Najgorszą Grypę Świata. I co wtedy? Ano wtedy okazuje się, że 'being a hero sucks'! I to jak! Bo przecież nadal nie mam NIKOGO do pomocy, teściowa pomaga tak jak zawsze, czyli W DOMU, nie PRZY DZIECIACH, chociaż ja zdychająca właśnie PRZY DZIECIACH pomocy potrzebuję, a Pan Mąż jest nadal w pracy. A że jeszcze akurat teraz intensywnie szykuje się do wykładu i opracowuje temat potencjalnego doktoratu, to mu wybitnie NIE PASUJE zwolnienie mnie z obowiązków matki nawet tymi bardzo późnymi wieczorami. Bo skoro dałam radę do tej pory, przez tyle lat... 

Wiecie co? Ma rację.

Nie mogę mieć do nikogo pretensji.

Sama sobie przyznałam status 'bohaterki w swoim domu'.

Chciałam? Mam.

I może piszę teraz w gorączce ;), ale myślę sobie, że to dobrze, że moje mądre ciało upomniało się w końcu o rozsądek, o równowagę. Pora zacząć pracę nad sobą. Teraz. Dziś. Odsłonić swoje słabości. Pokazać je. Przyznać się. Pozwolić sobie.

Lepiej późno niż za późno!

bluza (obłędny wzór!) - Dream Nation (w sklepie on-line jeszcze poprzednia kolekcja, o nową możecie pytać przez fb)

jeansy, komin - Zara

 kurtka - Urban Rascals

czapka - Brooklyn Boutique

skarpetki - Smyk

buty - F&F