preemie

17. października obchodzony jest Światowy Dzień Wcześniaka. Nie świętujemy go. Nie robimy z tego dnia kolejnych urodzin J.J.'a, choć pokusa była. Może tylko zachwycamy się nim trochę bardziej niż zwykle. Jesteśmy trochę bardziej wdzięczni i trochę więcej wspominamy. Bo na co dzień nie jesteśmy do tego zbyt chętni. To był w końcu najbardziej wymagający czas w życiu, największe wyzwanie. 

Do szpitala przyjechałam w czwartek po południu z lekkim bólem podbrzusza i plamieniem. Ot, żeby zrobić KTG. Na wszelki wypadek. Kończył się 32. tydzień mojej ciąży. Spokojnej, bezbolesnej, niemal bezobjawowej ciąży ;) Wieczorem leżałam już na patologii, sparaliżowana i płacząca z bólu, a w nocy odeszły mi wody. Zielone. Zakażone paciorkowcem, którego - jak się potem okazało - przywiozłam sobie z wakacji. Dzięki przytomności mojej ginekolog zdążyłam jeszcze dostać dwa zastrzyki na rozwój płuc płodu. J.J. był zbyt malutki i słaby, by urodzić się siłami natury, zdecydowano zatem o cesarskim cięciu. Zadzwoniłam do Pana Męża, który pojechał po piżamę dla mnie: - Mówią, że będę rodzić z samego rana. - Ale przecież łóżeczko niepomalowane... 

Był tak samo przerażony jak ja. Malował to łóżeczko do świtu. 

A potem przyjechał do szpitala, by jako drugi przywitać J.J.'a.

Ja zdążyłam jedynie pocałować w główkę to moje najmniejsze maleństwo - ważące ledwo 1800 g.

Potem nie pamiętam niemal nic. Tylko urywki. Znieczulenie nie działało, darłam się więc cięta na żywca, a miałam jeszcze mięśniaka wielkości pomarańczy do usunięcia. Na sali pooperacyjnej dostałam do podpisania plik papierów, niezbędnych do ratowania życia J.J.'a, w końcu - do przewiezienia go do Centrum Zdrowia Dziecka. Przez kolejny tydzień mogłam go widzieć tylko na ekranie komórki Pana Męża i słuchać, jak walczy. Z dala ode mnie. Błagałam, żeby mnie wypisali, chociaż moje zakażenie osiągało apogeum, nie mogłam chodzić, a antybiotyki nie pomagały. Błagałam i tak. Żeby mnie posadzili na wózek, zawieźli karetką. Nikt mnie nie słuchał. Gdybym była w stanie, pewnie bym wtedy uciekła. Mogłam tylko płakać. Więc płakałam. Przez cały ten tydzień, który trwał jak rok. 

Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że powinnam oszczędzać swoje łzy i swoje siły. Na kolejny miesiąc, który przyjdzie mi spędzić przy inkubatorze. Na te wszystkie nieprawidłowe parametry, podejrzenia powikłań, bezdechy, punkcje, karmienie przez sondę, naukę ssania, liczenie wzrostu wagi do trzech cyfr po przecinku. Na tę tęsknotę, którą się czuje, nie mogąc przytulić własnego dziecka. 

Wiara w jutro wróciła dopiero, kiedy J.J. dostał otwarty inkubator, a ja - zgodę na noszenie go przez kilka chwil dziennie. W końcu dobił do upragnionych 2 kilogramów i został wypisany do domu. Ale każda mama wcześniaka wie, że na tym się nie kończy. Po miesiącu wróciliśmy do szpitala. Na przetaczanie krwi. Problemy z gospodarką wapniowo-fosforanową ciągnęły się ponad rok, problemy z oczkami - półtora, z serduchem - trzy lata. Tyle samo pozostawał pod opieką neurologa. Choć było to właściwie chuchanie na zimne.

Dziś nikt by nawet nie zgadł, że J.J. to wcześniak. Zgoda, mówi jeszcze trochę niewyraźnie i jest bardzo szczuplutki, choć wsuwa czekoladę, makarony i wszystko, co w panierce. Ale żadna z tych rzeczy nie wyróżnia go wśród rówieśników, urodzonych w terminie. Dziś jego wcześniactwo to jedynie nasze wspomnienie. Coraz bardziej odległe i mgliste. 

Pamiętacie oś do przepracowywania traum?

Na mojej liście, związanej z tym doświadczeniem, byłaby jedna ważna lekcja: uświadomienie sobie własnych priorytetów. Bo przedtem byłam kobietą zdecydowanie bardziej współczesną - myślałam o posłaniu syna do żłobka i szybkim powrocie do pracy. Potem liczył się już każdy moment, każda minuta z nim. Bardziej niż wszystko inne. Nie zmieniło się to nawet wtedy, kiedy nie było już ryzyka i myśli o ostateczności. To samo zresztą czuję w przypadku Niedźwiadka. Nauka nie poszła w las ;)

I tym optymistycznym akcentem... ;)

fot. moja siostra Zuzanna (co widać :D)

płaszcz - Zara

bluza - Fruit of the Loom plus malunek i łatki by mama

spodnie - Hobibobi (na specjalne zamówienie pod wpływem tego zdjęcia)

czapa - Yups!

chusta - Reserved, taty

buty - Grunge Life