good fellow

Kiedy w rodzinie pojawia się drugie dziecko, nie ma opcji, żeby nie zaszły pewne zmiany w układzie sił. Nawet jeśli wydaje nam się, że jako mamy zrobiłyśmy, co w naszej mocy, by przygotować pierworodnego na rodzeństwo, dobrze wiemy, że nie da się dziecka zaprogramować na miłość bez zazdrości czy poczucia odrzucenia. My-dorośli też nie zawsze lubimy zmiany i nie na wszystkie potrafimy się pozytywnie nastroić, pomimo świadomości, że są nieuchronne lub 'na lepsze'. Dla dziecka każda zmiana to ogromny stres. 

Dlaczego o tym piszę? 

Bo coraz częściej słyszę i obserwuję, jak starszy brat syczy na młodszego tylko dlatego, że tamten miał czelność się urodzić, jak mama z dzieckiem przy piersi mówi do koleżanki 'ten to jest grzeczny, wynagrodzi mi wszystko, bo tamten mój pierwszy to był koszmar' albo do swojego starszego dziecka 'wyjdź, bo karmię'. Więc sobie myślę, gdzie i kiedy ja popełnię błąd. Psychologiem nie jestem, książek o wychowaniu nie czytałam, coś muszę zepsuć, prawda?

I pewnie w końcu coś sknocę.

Ale stan na dziś jest taki, że J.J. jest wspaniałym bratem (ba! ostatnio domagał się, żebym JEMU urodziła jeszcze trzech braci). Chcę wierzyć, że w znacznym stopniu dzięki temu, że od samego początku wrabiam go we WSPÓŁUDZIAŁ.    

Miał prawo się przytulać do mojego ciążowego brzucha, wyczekiwać ruchów, gadać do niego. Swoistym rytuałem stało się odgrywanie rólek: J.J. mówił do Niedźwiadka w brzuchu, po czym odwracał się do mnie plecami i odpowiadał zmienionym głosem już jako Niedźwiadek. Chodziło głównie o wyrażenie zgody na coś, na co ja się nie zgadzałam. Tym sposobem J.J. wykorzystywał brata do swoich celów, jeszcze zanim ten się urodził ;) Teraz wygląda to tak, że szepce coś Niedźwiadkowi do ucha, potem podstawia swoje ucho pod jego buźkę, po czym relacjonuje mi przebieg owej konspiracyjnej 'rozmowy'.

J.J. pomagał skręcać łóżeczko, testował wózek, wybierał kolor rajstopek. Bardzo przeżywał pobyt Niedźwiadka w szpitalu i to, że miał zastrzyki, że coś go bolało, że płakał. Często sam także zaczynał płakać w takich chwilach. Teraz przybiega, bierze buźkę Niedźwiadka w swoje dłonie i mówi: 

- No, nie płacz już, nie płacz. Ja tu jestem.

Kiedy karmiłam Niedźwiadka, J.J. kładł się na moich plecach, kiedy usypiałam - tak samo. Od początku powtarzamy mu, jak go kochamy - my i jego mały braciszek. Czasem odpowiada tylko: 

- No, wiem, wiem.

Ale innym razem, kiedy Niedźwiadek zaśmiewa się głośno z jego wygłupów, stwierdza radośnie:

- Ale on mnie kocha, co?!

Selekcjonuje mu zabawki. Wie, jak wygląda znaczek, informujący o tym, że zabawka nie nadaje się dla dzieci poniżej lat 3 i konsekwentnie tego zakazu przestrzega. Pozwala jednak Niedźwiadkowi bawić się swoimi resorakami, jeśli tylko ten ma smoczek w buzi. Wtedy wiadomo, że ich nie obślini :)

Kibicuje jego rozwojowi. Cieszy się z każdego stania i każdego kroczku. Chwali Niedźwiadka za bycie 'dzielnym'. 

Opowiada wszystkim, że ma brata. Nawet obcym ludziom na ulicy, w sklepie, na poczcie.

Bywa zazdrosny. Nie o mnie, nie o tatę. O wózek, kiedy jest zmęczony. O biszkopty, kiedy zostanie ostatni. O uwagę gości. 

Kilka dni temu podczas spotkania w większym gronie, znalazłam J.J.'a płaczącego na łóżku w pokoju kuzyna. Zapytałam, dlaczego jest smutny.

- Nikt się ze mną nie bawi. Wszyscy patrzą na dzieci (oprócz Niedźwiadka był tam jeszcze jeden malutki chłopczyk) - powiedział.

- Może ja się z tobą pobawię - zaproponowałam.

- No, coś ty, mamo! Jesteś za duża! - oburzył się.

- Buuuu. Ze mną też nikt się nie chce bawić - udałam, że jest mi równie przykro, jak jemu wcześniej.

Roześmiał się. 

Więc i ja się roześmiałam.

Wybaczcie mi ten przydługi post, ale musiałam to zanotować. Żeby pamiętać, jak było. Przed tym wielkim błędem, który w końcu popełnię ;)

bluza (fan-ta-sty-czna!) - Jollygoodfellow Crafts  

spodnie - KappAhl

czapa - Reserved (dział damski) plus neonowe nitki by mama

trampki - Okaidi