fearless

Usłyszałam kiedyś, że dzieci są nieustraszone, dopóki się ich nie przestraszy. Sporo w tym racji. To my-dorośli jesteśmy świadomi zagrożeń, więc to my odczuwamy lęk i mniej lub bardziej celowo przekazujemy go dzieciom, może wręcz go wgrywamy na ich twardy dysk. Robimy to w dobrej wierze: chcemy zapewnić im bezpieczeństwo, chcemy być z nimi szczerzy. To dlatego długo biłam się z myślami: powiedzieć J.J.-owi, że coś mu dolega, czy nie. Przecież nie zamierzam go oszukiwać, czy czegoś przed nim ukrywać, ale też wcale nie muszę. J.J. wie, że przyjmuje lekarstwa, wie też po co i na jakie aspekty swojego samopoczucia powinien zwracać uwagę. Zdecydowaliśmy się jednak nie robić z tego SPRAWY. Nie przeprowadzać poważnej rozmowy, nie nazywać choroby, która być może minie, nie stygmatyzować J.J.'a i nie odbierać mu radości z tego, co kocha - jak każdy chłopak - z aktywności fizycznej. To do nas należy obserwowanie go, pilnowanie (ale też bez przesady), żeby odpoczął - czasami wystarczy zająć go czymś innym, czasami on sam czuje, że już wystarczy i wtedy także nie robimy z tego żadnego "halo". Traktujemy to jako normalną rzecz: jeśli musi się zdrzemnąć w ciągu dnia, niech drzemie. Mówimy mu, że ma do tego prawo, że to nic nadzwyczajnego. Więc kiedy pytam: "jak się dziś czujesz, kochanie? nic cię nie boli?", J.J. wie, że to wynika z mojej NORMALNEJ matczynej troski i nie zawiera żadnych podtekstów w stylu "jestem taki chorowity, że mama MUSI się o mnie NADZWYCZAJNIE troszczyć". Nie chcemy przyklejać mu łatki, której potem będzie się trudno pozbyć z naszych myśli, a która może go tylko wystraszyć. Niepotrzebnie zresztą. Poza tym właśnie teraz staje się bohaterem Niedźwiadka, jego wzorem do naśladowania, zupełnie świadomie dla obu stron. Właśnie teraz bycie starszym bratem znów stało się fajne, znów przynosi satysfakcję i inne budujące, bardzo pozytywne emocje. Nie chcemy stawiać im granic. 

Jeśli postawi je siła wyższa, trudno, choć przecież i tak nigdy nie poddamy się bez walki. Ale dopóki tak nie jest i dopóki jest szansa, że tak nie będzie: droga wolna.  

Chłopaki - co nietrudno zauważyć - od kilku tygodni testują rowerko-hulajnogi (2w1) Scoot&Ride. Niedźwiadek próbuje jeździć na hulajnodze, co wychodzi mu całkiem nieźle, ale zdecydowanie woli opcję rowerową, i to w warunkach raczej ekstremalnych. J.J. na hulajnodze śmiga po mistrzowsku, ale zaskoczył mnie zupełnie sposobem, w jaki korzysta z rowerka - traktuje go jak swego rodzaju trampolinę do odbijania się od podjazdów, krawężników i innych przeszkód miejskich. Mam wrażenie, że wynalazł nową dyscyplinę sportową, coś jakby parkour na rowerze ;)

Kaski są oczywiście niezbędne!

Niedźwiadka jest marki Janod, J.J.'a - B'twin (do kupienia w Decathlonie).

Niedźwiadek:

(na zdjęciach wyżej)

bluza - Mini Rodini via Gałązki

spodnie - Loff Loff

czapka - Czesiociuch

buty - Skechers via Answear.com

(na zdjęciach niżej)

bluza - Loff Loff

spodeny - Bobo Choses

czapka - Kukukid

trampki - H&M

 J.J.:

(na zdjęciach wyżej)

bluza i kurtka - Zara

spodnie - Kids on the Moon via Lion in the Wardrobe

 buty - Vans

(na zdjęciach niżej)

kurtka - no name

bluzka - Miszkomaszko

spodnie - That Way plus wzorki by mama

buty - Adidas