about love

Bo trzeba kochać, żeby dobrze żyć. Kochać i być kochanym. Niby to proste, niby to wiemy, niby to okazujemy, ale... ALE. Stawiamy warunki. Próbujemy nałożyć na miłość jakieś reguły gry, ustalić, kto ile czego daje, a ile bierze i usprawiedliwić to mądrą psychologią. Bo przecież równowaga musi być. Nawet kiedy nie ma czasu, ani zdrowia. Nawet kiedy ludzie są od siebie tak bardzo różni i po różnych 'szkołach' miłości. Moja mama codziennie dzwoni do babci lub babcia do niej, tak mają, to im potrzebne, tak sobie okazują wzajemną o siebie troskę. Jeszcze kilka lat temu dzwoniły też obie do mnie, dzień w dzień, z pytaniem 'co słychać?', a ja się irytowałam. Bo dla mnie to za dużo. Przesada. Przesyt. Brak powietrza. Bo mi wystarczy telefon raz na trzy dni albo jeszcze lepiej - wolę sama zadzwonić. Taka jestem. Taki jest mój tata. Może dlatego z nim było łatwiej 'wypracować system', a z mamą potrzebny był kompromis i długie rozmowy na temat tego, że miłość każdy okazuje inaczej i to wcale nie znaczy, że kocha mniej. Lub bardziej. 

Tak samo w związkach. Przyjaciółka opowiadała mi, jak jej koleżanka podczas studiów pojechała odwiedzić swojego chłopaka w innym mieście. Ten czekał na nią na dworcu z bukietem róż. Ba! 50 tych róż było, wielkich, czerwonych i pachnących oszałamiająco. Taki romantyk! Problem w tym, że dziewczyna nie miała gdzie nocować, bo chłopak zapomniał załatwić pozwolenie na gościa w swoim akademiku. Ja - jak na poetkę przystało - mam praktyczną naturę i wolałabym nocleg bez kwiatów. Wolę też tulipany i żon-kille od róż, więc kiedy Pan Mąż kupuje róże, choćby kilkadziesiąt na raz w bukiecie, spotyka się raczej z fochem z mojej strony niż zachwytem. Bo wiem, że kupił je głównie dla siebie ;) A miłość to myślenie najpierw o kimś innym, o tym, kogo kochamy. 

Tak?

Tak i nie.

Bo z miłością jest trochę jak z tą maską tlenową w samolocie. Najpierw nakładamy sobie, potem dziecku, choć serce dyktuje inaczej. Nie może być inaczej. To jest sprawdzone. To działa. 

Dlatego najpierw trzeba się ze sobą poukładać, pogodzić, siebie pokochać - z całym arsenałem zalet i wad, żeby potem dobrze kochać innych. Dobrze, czyli dla nich, a nie dla siebie, dla uzupełnienia swoich braków, kompleksów czy lęków. Bo nikt nie może nas uszczęśliwić poza nami samymi. Z kimś innym możemy być tylko (i aż) szczęśliwsi (stopień wyższy) lub najszczęśliwsi (stopień najwyższy i lepiej z niego za często nie korzystać, bo jak coś jest naj, to reszta może być już tylko gorsza). 

Ideałem byłoby, gdyby w takim momencie naszego życia pojawiały się dzieci - kiedy mamy już w głowach porządek. Ale bywa różnie. I dlatego, i tym bardziej trzeba nam nad sobą pracować. Nie nad dzieckiem. Nie w tej sprawie. Bo miłość do dzieci, jak żadna inna miłość, jest, powinna być, musi być BEZWARUNKOWA. To, jak ją okazujemy - czy powtarzamy 'kocham cię' do małego ucha tryliard razy dziennie, czy gilgoczemy, czy chichoczemy, czy biegamy, czy kupujemy 237. resoraka, czy ubieramy tylko w len i muślin, czy pozwalamy jeść banany na kanapie, czy na chodzenie po domu w butach pełnych piasku - to wszystko są sprawy drugorzędne. A może nawet jeszcze dalsze w kolejności. Nikomu nic do tego JAK, jeśli wiadomo ŻE. 

Powiecie, że są sytuacje, w których rodzic miłością robi dziecku krzywdę - otóż nie. To nie w rodzaju miłości tkwi problem, ale w tym człowieku, który sobie w myślach nie zrobił porządku i właśnie dzieckiem próbuje sobie to czy owo kompensować. Krzywda to bicie, szarpanie, głodzenie, szantaż emocjonalny, poniżanie, warunkowanie miłości. Cała reszta - to pikuś. Pan Pikuś ;)

Dlatego kochajcie i dajcie kochać innym. 

Ot, takie moje przesłanie na wiosnę :D

bluzka - Zezuzulla 

jeansy z szelkami - po Karolu 

czapa - Modny Syn

apaszka - Stinky Dog

buty - Zara %

fryzura (odpowiednio do bluzki) inspirowana Julową