fight, faith, forgiveness

Nie planowałam tego publikować NIGDY, chociaż siedzi mi w głowie od ZAWSZE. Ale ostatnie posty Potwory Wózkowej i Maryli dodały mi odwagi. Bo to niby truizm, że trzeba mówić o rzeczach niełatwych i sytuacjach nie do zniesienia, ale w praktyce staramy się jednak takich tematów nie poruszać. Nawet nie ze strachu czy wstydu, tylko dlatego, że to takie... intymne. A publiczność taka... publiczna. Mam rację? 

Byłam bita. Czasami z powodu, który poniekąd rozumiałam, a czasami bez. Doświadczyłam przemocy, także tej psychicznej, a może nawet przede wszystkim tej psychicznej, bo ona dotyka najbardziej. Poniżanie, szantaż, zastraszanie. Jako dziecko wszystko brałam 'na emocje'. Nie lubiłam swojego życia. Nie chciałam żyć i dawałam temu wyraz. Kilka razy. Nie lubiłam siebie. Bywałam bardzo autoagresywna. Uzależniona od leków. Autodestrukcyjna. Gdybym taka została, kompletnie nie nadawałabym się na matkę. A jednak chciałam nią być.

Jest takie ćwiczenie, które robi się podczas terapii edukacyjnej: na osi punktowej zaznacza się najbardziej traumatyczne wydarzenie (zwykle oscyluje ono w okolicach od -10 do -7), a potem wypisuje się w punktach, co ono w naszym życiu zmieniło, czego się nauczyliśmy, co z tego wynikło. Czyta się te wnioski głośno i wraca do osi. Nagle to samo wydarzenie ląduje na -1 albo nawet po stronie plusów! Naprawdę!

Na mojej liście znalazło się m. in. to, że stałam się heroską, silną kobietą, która doskonale wie, czego chce i potrafi o to walczyć. To bunt dał mi tę siłę. To bunt sprawił, że już jako 15-latka postanowiłam, że będę miała dzieci. Bo usłyszałam wtedy, że nie mogę ich mieć. 

Powtarzało mi to potem jeszcze wielu lekarzy, ale nie zamierzałam przyjmować tego do wiadomości (tym samym nawet to przeklęte, szkolone przez lata wyparcie okazało się przydatne, hehe). Aż w końcu trafiłam na Ewę. Cudowną ginekolog, która miała identyczną anomalię i która także pragnęła dziecka. Wymyślała różne terapie, a ja słuchałam jej we wszystkim, choć niektóre były bolesne i męczące. Któregoś dnia po powrocie z wakacji dostałam takich skurczów, że natychmiast pojechałam do szpitala. Lekarz dyżurny zrobił mi USG, po czym kazał się zgłosić na oddział. Bez żadnych wyjaśnień. Podczas rejestracji do gabinetu pielęgniarek weszła lekarka z oddziału, wzięła moje badania do ręki i rzuciła swobodnie: - O, martwa ciąża! To położy się pani do usunięcia.

Zastygłam. Nie czułam w tamtej chwili nic. A potem... się poryczałam. Zupełnie nie wiedziałam, co robić. Wcześniej miałam jedno poronienie, w 5. tygodniu, więc nie zdążyłam się nawet zorientować. Teraz mieli mi usuwać dziecko. Usuwać! Mój umysł tego nie ogarniał. 

I wiecie do kogo zadzwoniłam?

Do ojczyma. 

Tego, który stosował powyższe metody 'wychowawcze'. 

Bo wtedy już wiedziałam, że go kocham. Że mu autentycznie (a nie pro forma, z pozycji wyższości, z pozycji bycia lepszą) wybaczyłam. I że on - ze swoim rozsądkiem i chłodną kalkulacją - najlepiej mi w tej chwili pomoże. Że mogę mu zaufać. 

Tu mała dygresja: 

nie jest łatwo wybaczyć, ale TRZEBA. Kiedy sobie uświadomiłam, że nie mam mocy kogoś zmienić, że nie mam wpływu na to, jak ktoś mnie traktuje, ale mam wpływ na siebie samą i sama o sobie decyduję, wybaczenie stało się po prostu zrzuceniem tego całego balastu gniewu i żalu, który dźwigałam na plecach. No, bo to ja go dźwigałam. Nikt inny. Więc kiedy wybaczyłam, kiedy dałam innym prawo do błędów, kiedy odpuściłam, nagle się okazało, że jestem WOLNA. Że potrafię kochać, także siebie, że potrafię być szczęśliwa itd. Kiedy zmieniłam siebie, zmieniło się też to, jak widziałam świat i ludzi wokół, w tym mojego ojczyma. Długo potem, kiedy już tego wcale nie potrzebowałam i nie oczekiwałam, przeprosił mnie. Za wszystko. Od tego dnia wierzę w CUDA :)

źródło

No, więc zadzwoniłam i zdecydowałam, że się na żaden zabieg nie zgodzę, że się będą domagać dalszych badań, konsultacji. Do akcji wkroczyła moja Ewa i jeszcze jeden lekarz. Zrobili dokładniejszy wywiad i okazało się, że źle oceniono wiek płodu i to, że nie widać bicia serca, nie musi być jeszcze wyrokiem. Był piątek. W poniedziałek na monitorze do USG czerwoną kropką zabiło serduszko J. J.'a :)

Siedem miesięcy później przyszło mi walczyć o niego jeszcze raz, o czym pisałam tutaj. Wiele razy miałam ochotę znów wskoczyć w rolę ofiary, jak w wygodne buty, schować się pod stołem i płakać. Ale nie byłam już tą osobą. Na szczęście.

Bo potem przyszły jeszcze zmagania z konsekwencjami wcześniactwa. Przetaczanie krwi, nocne bezdechy. Wszystko minęło. Magicznie :)
 
A po dwóch latach zaczęła się kolejna bitwa - o Niedźwiadka. 

Było trudniej, bo Ewy już przy mnie nie było, ale trafiłam pod opiekę ginekologa z jej polecenia. Poroniłam dwa razy, w 6. i w 8. tygodniu ciąży. Coraz bardziej bałam się powtórki z rozrywki. Bałam się bólu zabiegów i jednocześnie wiedziałam, że i tak zniosę to wszystko raz jeszcze. Ale nie musiałam. Bo kiedy poszłam na ostatnie USG przed planowanym nakłuwaniem jajników, okazało się, że Niedźwiadek się już rozgościł w moim brzuchu. 

Oczywiście w końcu coś musiało gruchnąć - jeśli pamiętacie, bo jeśli nie to -> przypominajka.

Ale dzisiaj są ze mną obaj. Cudowni i kochani najbardziej na świecie. A we mnie jest jeszcze dość siły, wiary i miłości, żeby się starać o kolejne dziecko. Jeśli tylko będzie to możliwe. Choć jak nie będzie, to też się postaramy :)

No, dobra. Nie mogę nie wspomnieć tu o Panu Mężu. Kiedy się poznaliśmy, byliśmy oboje ofiarami, które gdzieś po kątach liżą swoje rany. To on pierwszy zaczął wychodzić z tego błędnego koła. To on dawał mi siłę. Ja dawałam mu tylko kopy w dupę. Które - koniec końców - też okazały się przydatne :P Na terapię poszliśmy razem. Kurs psychoedukacji był ściśle związany z jego pracą, z koniecznością podniesienia kwalifikacji zawodowych, ja pojechałam 'na dokładkę'. Bo Pan Mąż uznał, że mi się przyda. Miałam już wtedy 'przerobioną' przeszłość. Ale nazwanie tego procesu, który przeszłam, kolejnych jego etapów, nauka wybaczania - to dopiero sprawiło, że efekt pracy nad sobą stał się nieodwracalny. Bo to nie działa 'na klik' i od razu, to są LATA pracy, ćwiczeń umysłowych, uczenia się siebie, obserwacji, empatii. Ale WARTO. Choćby dlatego, że potem nasz doskonale wytrenowany mózg funkcjonuje już z automatu optymistycznie. Chcesz czy nie chcesz, on znajdzie pozytyw w każdym doświadczeniu. Chcesz czy nie chcesz, on nie będzie chował urazy. Chcesz czy nie chcesz, on sprowadzi cię na ziemię i każe działać w najbardziej nerwowej sytuacji. Jak dobrze naoliwiona maszyna :)

źródło

Ach, zapomniałam dodać, że post ten jest sponsorowany przez fikcyjną organizację 'Walka, wiara i wybaczenie', którą wymyśliłam dokładnie w tej chwili ;) No, więc: 

WALKA, WIARA i WYBACZENIE

Polecam!

mama pisarka

:)