give peace a chance

Eskalacja konfliktu na Ukrainie wszystkim nam spędza sen z powiek. Poniekąd słusznie, bo skoro wzruszają nas filmy o ludzkich dramatach i wojnach, czemu miałyby nas nie poruszać prawdziwe historie. Tam giną ludzie, młodzi ludzie, którzy osieracają swoje dzieci, opuszczają bliskich w imię czegoś, w co wierzą, tacy sami ludzie PO OBU STRONACH barykady. I to jest straszne. Zwłaszcza w kontekście sterylnych zdjęć gabinetowych, gdzie się podejmuje decyzje, ważące na ich życiu lub śmierci. Tam, gdzie każda nerwowa reakcja polityka staje się sensacją dnia. Ale jako zawodowa dziennikarka nie mogę się oprzeć wrażeniu, że ulegamy jednak zbiorowej histerii, manipulowani przez media tak sprytnie, że przestajemy się zastanawiać PO CO, ZA CO i DLACZEGO. Widzimy tylko krew, dzieci i opony. Widzimy tylko to, co mamy widzieć, bo to, co do nas dociera jest wybiórcze i zakrojone na efekt, na szok, wcale nie mentalny, tylko wizualny. I nieco zbyt szybko opowiadamy się po jednej ze stron, tej jedynie słusznej jakoby. Ale to nie jest walka DOBRA ze ZŁEM, jak się nam próbuje wmówić, tylko RACJI z RACJĄ, a nawet FRUSTRACJI z FRUSTRACJĄ. Obie strony zostały oszukane. Ta ludowa nawet bardziej, bo umysłami i rękami tych biednych ludzi, pełnych wiary, tych codziennych bohaterów, swoje sprawy chce załatwić garstka nacjonalistów, bojowników i - bądź co bądź - terrorystów. Nie muszę Wam chyba mówić, że młodymi ludźmi, szukającymi w życiu celu, żyjącymi w kraju, w którym łatwo i lekko nie jest, bardzo łatwo manipulować. Tak zaczynał się każdy totalitaryzm. Na taką żyzną glebę trafiał każdy demagog, stojący za sukcesem każdego dyktatora. Pamiętacie jeszcze 'Tango' Mrożka? Pamiętacie, jak się kończy? Tak właśnie kończy się większość krwawych rewolucji. Jeden reżim zastępuje drugi. Tym razem zapowiada się dokładnie na to samo, niestety.
I nie mówcie mi, że nacjonalizm może mieć łagodną twarz. Albo że Wołyń już nie ma znaczenia, skoro Katyń wciąż ma. Nie mówcie mi, że spadek poparcia dla rządów demokratycznych po Pomarańczowej Rewolucji (w której pochodach szłam, przekonana o ich słuszności) z niemal 50% do 5% nie miał swoich podstaw. Albo że rządy Europy powinny być bardziej stanowcze, przystąpić do walki, że nasz rząd powinien, że chcecie ryzykować dla innego kraju życie swoje i swoich dzieci. Bo jestem pewna, że nie chcecie. I nie ma w tym nic złego. Mieszkańcy Ukrainy też nie chcą. Walczy pewna grupa, a reszta - reszta się BOI. Tylko. I aż.
Prawda jest taka, że słowa miłości i poparcia, to nadal tylko SŁOWA, nie czyny. Mają podobną wartość jak świeczki w oknach czy lajki pod filmikami. Nie mówię, żeby tego nie robić. Wsparcie moralne ma ogromne znaczenie, ale proszę Was i upominam, żeby przy tym MYŚLEĆ. Własnymi myślami. Dochodzić do własnych wniosków. Interesować się i czytać. Zdobywać wiedzę z różnych źródeł. Poznać trochę historii.
I nikogo przedwcześnie nie linczować.
Polecam Wam jeszcze ten tekst, bo choć za gościem nie przepadam, po przeczytaniu tej wypowiedzi miałam przypływ niemalże ciepłych uczuć pod jego adresem.

J.J.:

longsleeve - Bobo Choses via I Dream Elephants 

spodnie - H&M plus łaty by babcia

płaszcz - Zara

czapa - sh

trampki - Converse

Nie mam pojęcia, w co ubrana jest Zuzia, poza tym, że ma czapę J.J.'a (z Zary), mitenki od Magdy, okularki brand new z Tally Weijl, a koszulkę (męską S-kę z H&M) pomalowaną przeze mnie.

P.S. Nie robiliśmy tych zdjęć 'na okazję', ale uznałam, że Lennon i przesłanie jego piosenek dobrze pasuje do tematu. 

P.S.1. Pomimo (po)wagi zagadnienia możecie jak najbardziej komentować świetną stylizację J.J.'a i mojej siostry oraz cudowne zdjęcia jej i moje :)

P.S.2. Proszę pomyślcie o tym, jacy jesteśmy (my, czyli i my, i Wy) szczęśliwi, mając pokój i spokój, i szczęśliwe dzieci. W takich chwilach szczególnie warto to docenić.